Het komt nog regelmatig voor dat als mensen horen dat wij onze kinderen nog bij ons in bed laten slapen en niet (alleen) laten huilen, ze zeggen ‘maar je eigen nachtrust is toch ook belangrijk’, ‘zo raken ze alleen maar verwend’ en ‘ach, wij hebben die van ons ook laten krijsen en die zijn daar ook niet slechter van geworden’. Maar is dat wel zo?